Przekonać się o tym mogą autoryzowani dystrybutorzy sprowadzający towary z zagranicy. W sytuacji gdy z warunków umowy z dostawcą wynika, że w cenie produktu „zaszyta” jest opłata licencyjna za użytkowanie znaku towarowego to na importerze może ciążyć obowiązek poboru podatku u źródła.

Praktyka biznesu

Praktyka gospodarcza pokazuje, że autoryzowani dystrybutorzy często posługują się znakami towarowymi i „brandem” producentów. Nierzadko odbywa się to pomimo braku formalnej przyjazności dystrybutora do grupy kapitałowej producenta. Gospodarczo ma to swoje uzasadnienie: dystrybutor dzięki posługiwaniu się marką producenta korzysta z jego renomy oraz rozpoznawalności, co ma swoje przełożenie na osiągane przez niego przychody.

W umowach dystrybucyjnych zawartych z dostawcami występują postanowienia, w których dostawca wyraża zgodę na korzystanie przez dystrybutora z posiadanego znaku towarowego. Takie postanowienia z jednej strony chronią dostawcę (przed nieuprawnionym korzystaniem ze znaku towarowego) a z drugiej dystrybutora – nie musi on rozpoznawać przychodu z nieodpłatnych świadczeń z tytułu korzystania ze znaku towarowego. Niemniej tego rodzaju praktyka może rodzić obowiązek poboru podatku u źródła przez dystrybutora.

Praktyka organów podatkowych

Takiego stanowiska jest Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. W interpretacji indywidualnej nr 0111-KDIB1-2.4010.58.2019.1.BG wydanej dla dystrybutora kosmetyków Dyrektor KIS nakazał przedsiębiorcy pobieranie podatku u źródła od części ceny płaconej za nabywane towary. Dystrybutor wskazał, że w zawartej umowie regulującej zasady współpracy z dostawcą, znajduje się zapis, zgodnie z którym 3% ceny nabywanych towarów stanowi wynagrodzenie za prawo do korzystania ze znaków towarowych dla celów promocji, reklamy i sprzedaży tych towarów.

Zdaniem przedsiębiorcy, opłaty licencyjne powinny być traktowane wyłącznie jako świadczenie pomocnicze do świadczenia głównego, którym jest zakup towarów. Dlatego też, w stosunku do całej transakcji należy zastosować reguły opodatkowania właściwe jak dla sprzedaży towarów. W konsekwencji, wypłata wynagrodzenia nie powinna rodzić obowiązku poboru podatku u źródła.

Organ podatkowy był jednak przeciwnego zdania i nakazał podatnikowi pobór podatku wskazując, że podstawą opodatkowania powinno był określone w umowie 3% ceny nabywanych towarów. W takim wypadku dystrybutor co do zasady powinien pobierać podatek w wysokości 20% chyba, że na moment wypłaty wynagrodzenia dysponowałby certyfikatem rezydencji sprzedawcy co umożliwiłoby mu zastosowanie preferencyjnej stawki wynikającej z umowy międzynarodowej.

Co jeśli w umowie nie określono jaka część wynagrodzenia to licencja?

Wykonanie obowiązków w zakresie poboru podatku u źródła może być problematyczne w sytuacji jeśli w umowie nie określono jaka cześć ceny towaru dotyczy opłaty za korzystanie ze znaku towarowego. Komentarz do modelowej konwencji OECD nakazuje by „tam gdzie to konieczne rozbić ogólną kwotę opłaty dokonanej w wyniku umowy na poszczególne części, zgodnie z informacjami zawartymi w umowie lub na podstawie logicznego podziału i zastosować właściwe normy opodatkowania dla każdego elementu oddzielnie“.

W praktyce płatnik może nie mieć wiedzy na temat tego od jakiej wartość jest zobowiązany pobrać podatek. Organ podatkowy z kolei prowadząc kontrolę podatkową może samodzielnie wycenić jaka część wynagrodzenia to opłata licencyjna i od tej kwoty określić zaległość podatkową. Dlatego też aby uchronić się przed ryzykiem podatkowym warto uregulować tę kwestię w umowie.

Zagadnienie to ma duże znaczenie w przypadku towarów nabywanych od podmiotów powiązanych lub podmiotów z „rajów podatkowych”. W takim wypadku niezbędna będzie wycena – tzw. benchmark – pokazujący, że opłata licencyjna  została ustalona na rynkowym poziomie.

***

Przygotowywanie wycen i analiz cen transferowych to jedna z głównych specjalizacji kancelarii. Jeśli więc temat ten dotyczy (lub może dotyczyć) Państwa firmy, zapraszamy do kontaktu.

Zapraszamy do kontaktu pod adresem: kancelaria@staniekandpartners.com